Epifaniczny tom 8 – rozdział 6 – str. 338
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
w różnych częściach miasta były jednak kaplice, gdzie jego prezbiterzy, mianowani przez niego i kongregację, prowadzili różne zebrania, tak jak my mamy różne zebrania w naszych większych zborach. Zbór w Filadelfii ma na przykład trzy zebrania modlitw w różnych miejscach miasta, tak jak w jego różnych częściach ma różne zebrania badań. Ale w niedziele wszyscy zbierają się w głównym miejscu. Widzimy więc, że zanim pojawił się biskup diecezjalny, biskup był nieco podobny do pastora miejskiego kościoła, posiadającego lub nieposiadającego filie, który ma pod sobą kilku pastorów pomocniczych.
(34) Biskup diecezjalny to jednak dalszy krok w apostazji w stosunku do tego, co zrodziło biskupa zborowego. Doszło do tego w następujący sposób: Bracia jakiegoś kościoła miejskiego prowadzili ewangelizację na otaczającym ich terenie, łącznie z miasteczkami, wioskami itp. W tak tworzonych zborach prezbiterzy kościoła miejskiego służyli jako starsi, pod kierunkiem i z nominacji miejskiego biskupa. Niebawem, w miarę jak każdy z tych nowych zborów się powiększał, jeden z usługujących prezbiterów z kościoła miejskiego był wybierany przez nowy zbór jako pewnego rodzaju biskup pomocniczy (chorepiscopos, biskup wiejski), podlegający biskupowi miejskiemu. Te pomocnicze biskupstwa z czasem się rozrastały i powstawał rejon kościelny, z którego wszyscy biskupi pomocniczy podlegali biskupowi miejskiemu. W ten sposób wszystkie zbory podlegające biskupowi miejskiemu zaczęły tworzyć diecezje, a biskup kierujący tymi zborami stawał się w ten sposób biskupem diecezjalnym. Po roku 325 biskupi wiejscy stracili swą pozycję jako taką i stali się pastorami (księżmi) zborów, gdzie służyli pod kierunkiem biskupa diecezjalnego.
(35) Następnym etapem apostazji w organizacji było utworzenie urzędu metropolitów – biskupów stolic prowincji, którzy rościli sobie prawo do sprawowania władzy nad biskupami diecezjalnymi i ją sprawowali. Tacy metropolici powstali jakiś czas wcześniej, ale zostali tak nazwani dopiero na synodzie w Nicei, w roku 325. Przyznano im prawo zwoływania i przewodniczenia