Epifaniczny tom 8 – rozdział 6 – str. 339
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
w synodach prowincji oraz mianowania i wyświęcania biskupów swych prowincji. Każdy metropolita miał zatem pod sobą całą prowincję i nadzorował wszystkich biskupów diecezjalnych prowincji. Dla przykładu, metropolita Aleksandrii był nad wszystkimi diecezjalnymi biskupami Egiptu, którzy działali pod jego zwierzchnictwem.
(36) Pod koniec panowania Konstantyna Wielkiego cesarstwo rzymskie zostało podzielone na cztery prefektury, a później utworzono jeszcze jedną – z Palestyny i Arabii. Metropolici pięciu stolic tych prefektur otrzymali tytuł patriarchy (główny ojciec, poprzednio tytuł każdego biskupa). Początkowo było ich tylko trzech – biskupi Rzymu, Antiochii i Aleksandrii, jako miejsc zamieszkiwania przez Apostołów (stolice apostolskie). Te tytuły otrzymali na synodzie w Nicei, w roku 325, zanim Konstantyn utworzył cztery prefektury. Biskup Rzymu nie chciał mieć takiego samego tytułu jak inni; odmówił więc jego przyjęcia i przywłaszczył sobie, jako należący wyłącznie do niego, tytuł papież (papa, ojciec), który wcześniej był tytułem każdego biskupa. W roku 381, na ekumenicznym synodzie w Konstantynopolu, biskup Konstantynopola (który jako nowa stolica cesarstwa rzymskiego nazwany został Nowym Rzymem) został dodany jako czwarty z tych patriarchów, zajmując drugie miejsce wśród nich, w randze tuż po biskupie Rzymu. Wkrótce po synodzie w Efezie w roku 431 piątym z tych patriarchów uczyniono biskupa Jerozolimy, jako posiadającego stolicę apostolską. Najazdy Saracenów w roku 637 zniszczyły patriarchat w Jerozolimie, w roku 638 – w Antiochii, a w roku 640 – w Aleksandrii. Patriarcha był ponad wszystkich metropolitów i biskupów odnośnej prefektury w swej części rzymskiego cesarstwa, sprawując tam najwyższą władzę, a na czele swego patriarchalnego synodu decydował o wszystkich sprawach kościołów odnośnej prefektury. Mimo to, niektórzy metropolici (na przykład ci na Salamis, w Mediolanie, Aquileia, Rawennie) byli niezależni od patriarchów.