Epifaniczny tom 8 – rozdział 6 – str. 347
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
(Dz.Ap. 20:17, por. z w. 28 ; Tyt. 1:5, por. z w. 6-9 , gdzie wymienia on kwalifikacje dla tych starszych i używa w odniesieniu do nich nazwy biskup; zgodnie z w. 5 ich wyborem miał zająć się Tytus; podając w 1Tym. 3:1-7 cechy biskupa, nie mówi niczego więcej o starszych, a wersety następujące bezpośrednio potem podają cechy diakonów; Filip. 1:1, gdzie św. Paweł zwraca się do świętych zboru z biskupami [liczba mnoga] i diakonami, nie wymieniając słowa starsi, ponieważ według św. Pawła są oni tożsami z biskupami; 1Piotra 5:2,3, gdzie św. Piotr napomina starszych, by działali jako biskupi [episkopountes], „nadzorujcie”, według episkopalnego przekładu A.V.). Na roszczenia metropolitów, czyli arcybiskupów, oraz kardynałów i patriarchów do swoich władz antytypiczny Gamliel odpowiadał: (1) że Biblia nie zawiera najmniejszej wzmianki o takich urzędnikach w organizacji kościoła apostolskiego; (2) że ich roszczenia upadają razem z roszczeniami biskupów; oraz (3) że są oni jeszcze większymi uzurpatorami, osobami sięgającymi po władzę i panami nad Boskim dziedzictwem niż biskupi. Na roszczenia papieża udzielali tych samych odpowiedzi co antytypiczny Eliasaf (wodzowie z utracjuszy koron Kościoła episkopalnego; zob. roz. V). W ten sposób antytypiczny Gamliel zwycięsko obalał każdy zarzut wobec biblijnej doktryny, że pod zwierzchnictwem Chrystusa zbór jest demokracją, cieszącą się autonomią i niezależnością od wszelkich zewnętrznych osób, zborów oraz kościelnych organizacji czy przywódców. Tak ofiarował swą czaszę.
(44) Antytypiczny Gamliel ofiarował również swoją łyżkę, tj. wychowywanie w sprawiedliwości. Czyniąc to, dowodził, że doktryna, iż pod zwierzchnictwem Chrystusa zbór jest demokracją cieszącą się własną autonomią i niezależnością od wszelkich zewnętrznych osób, zborów oraz kościelnych organizacji czy przywódców – sprzyja sprawiedliwości; używał więc tej