Epifaniczny tom 8 – rozdział 6 – str. 349
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
dla prawa i porządku w zborze. Używał jej do odwodzenia braci od świeckich zarządzeń w prowadzeniu dzieła kościoła oraz coraz większego odłączania braci do świętości, bez której nikt nie może oglądać Pana. Stosował ją do pobudzania każdego zboru, by w swej własnej społeczności i poza nią stawał się w ewangelizacyjnej gorliwości „płonącym i świecącym światłem”. Odpowiednio do tego Kościół kongregacjonalny był w czołówce ewangelizacyjnych wysiłków w kraju i zagranicą. Używał tej doktryny, by pobudzać starszych i zbór do wzajemnej miłości, współczucia, społeczności i pomocy w ich wzajemnych relacjach. Naprawdę owocna była ta symboliczna łyżka w jej wychowywaniu w sprawiedliwości. Zaprawdę była ona pełna wonnego kadzidła – łask Ducha.
(45) Cieszy oczywiście fakt, że doktryna ta przekroczyła granice kongregacjonalizmu i użyźniła pola kilku innych denominacji, takich jak baptyści, unitarianie-uniwersaliści, chrześcijanie, adwentyści i wiele grup luterańskich. Nie jest niczym dziwnym, że nasz Pan przygotowywał w szkole Kościoła kongregacjonalnego chłopca, który stał się onym Sługą. Cieszy także to, jak konsekwentnie wprowadzał on wśród ludu prawdy tę prawdę – zarówno teoretycznie, jak i praktycznie. Po jego śmierci między innymi P.B.I., a szczególnie Towarzystwo, wystąpiło przeciwko tej doktrynalnej prawdzie, z katastrofalnymi skutkami. Zbory Towarzystwa są zarządzane przez kierowników służby i starszych, ci z kolei są zarządzani przez pielgrzymów, a ci – przez Rutherforda. W znacznym stopniu sprzeniewierzono się więc ich demokracji, autonomii i niezależności, a doktryna o przewodzie, z jego małym papieżem jako głową, w dużym stopniu zniszczyła samorząd zboru w zborach Towarzystwa na całym świecie.
(46) Klerykalizm wśród ludu prawdy jest więc jedną z palących kwestii. Szerzy się on niemal wszędzie. W małym Babilonie mamy mały prezbiterialny system rządzenia zborem – panowanie starszych. W nadzorującym starszym mamy jego biskupa