Epifaniczny tom 8 – rozdział 6 – str. 362
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
w ludziach takich jak Janseniusz, Quesnel, Pascal, Arnauld, Fenelon i Madame Guyon, którzy częściowo powstrzymywali to zło w tych krajach i rozbudzali religię serca wśród wielu rzymskokatolików. Życzliwe traktowanie przez nich Indian w Ameryce z pewnością przyczyniało się do miłości braterskiej, np. Penna w Pensylwanii i Filadelfii [braterska miłość], tak jak ich religijne postępowanie z innymi łagodziło dogmatyzm i legalizm purytanizmu itp., nawet jeśli odbyło się to za cenę męczeńskiej śmierci czterech kwakrów na bostońskich błoniach. Łagodzenie surowości wojen i klęsk (Elizabeth Fry itp.) wobec rannych i personelu cywilnego oraz cierpiących w wyniku katastrof w dużej mierze zawdzięczamy kwakrom, tak jak dzięki ich wysiłkom usunięto wiele okrucieństw z życia więziennego. Byli oni pierwszymi i najbardziej konsekwentnymi orędownikami zniesienia niewolnictwa i sprzedaży alkoholu w knajpach, a także stale wspierali szpitale, sierocińce i inne instytucje dobroczynne.
(61) We wszystkich sektach antytypicznych Beniaminitów – u kwakrów, świętych dni ostatnich, zwolenników Irwinga, Dowiego, ludu świętości, w stowarzyszeniach chrześcijańskich – wodzowie, antytypiczny Abidan, używali swej szafarskiej doktryny do naprawiania grzechu – swej misy (ponieważ przeciwieństwem miłości obowiązkowej, sprawiedliwości, jest grzech), obalania ataków przeciwstawnych błędów – swej czaszy, a także do wychowywania w sprawiedliwości – swej łyżki. Misa Abidana – naprawianie złego postępowania – była więc świadectwem przeciwko grzechowi w jego wszystkich formach, ze stosownym ganieniem i naprawianiem; jego czasza była obroną sprawiedliwości przed atakami, a jego łyżka – przedstawianiem twierdzeń i cech sprawiedliwości jako miłości obowiązkowej. Okazuje się, że antytypiczny Abidan dbał o naukę mniej niż wodzowie z utracjuszy koron którejkolwiek innej denominacji. Prawdę mówiąc, z reguły potępiali uczenie się z książek i „książkową religię”, przez co rozumieli religię opartą na badaniu Biblii. W tej lekceważącej ocenie dla badania Biblii i źródeł pozabiblijnych widzimy jedną z wad antytypicznego Abidana, a w rezultacie – antytypicznego