Epifaniczny tom 8 – rozdział 7 – str. 408
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – dok.
Kościoła anglikańskiego i znanym pisarzem na tematy biblijne, a matka była szczególnie uzdolnionym towarzyszem życia dla swego męża. Dzieci tej pary są wspaniałą ilustracją tego, jak dobrzy rodzice mogą wychować dobre dzieci. Jan i Karol byli najbardziej uzdolnieni i szlachetni z tych dzieci – ten pierwszy stał się jednym z głównych członków gwiazdy Filadelfii, a ten drugi – największym autorem pieśni wszechczasów, dając Kościołowi ponad 6000 pieśni, z których kilka, jak na przykład Jesus Lover of My Soul (Jezus, ulubieniec mojej duszy) należą do najpiękniejszych, jakie kiedykolwiek skomponowano. Chociaż Karol był wielki, Jan był jeszcze większy, choć jako poeta ustępował temu pierwszemu. W wieku sześciu lat Jan o włos uniknął śmierci w pożarze domu swego ojca, podpalonego przez „niektórych spośród marginesu”, którym nie podobały się kazania jego ojca. Do dwunastego roku życia był kształcony przez swą uzdolnioną, mądrą i świątobliwą matkę, a następnie przez 6 lat w Charterhouse, w Londynie, skąd w roku 1720 wstąpił na uniwersytet w Oxfordzie. W roku 1725 wyświęcono go na diakona, a w 1726 mianowano na nauczyciela akademickiego w Lincoln College w Oxfordzie i wyświęcono na prezbitera. W październiku 1726 został wykładowcą greki i moderatorem zajęć w Oxfordzie, w roku 1727 uzyskał tytuł magistra nauk humanistycznych, a następnie przez 2 lata był asystentem swego ojca w parafii w Epworth. Po powrocie do Oxfordu w roku 1729 został przywódcą „Świętego Klubu”, grupy pobożnych studentów, którzy poza regularnymi zajęciami poświęcali się studiom greckiego Nowego Testamentu, pościli w środy i piątki, przyjmowali komunię w każdą niedzielę oraz odwiedzali chorych, biednych i uwięzionych. Z powodu swych metodycznych praktyk religijnych członkowie tego klubu zostali przezwani „metodystami”, a ponieważ większość z nich sympatyzowała później z wielkim ruchem Wesleya, nazwa „metodysta” przeszła na ten ruch i ludzi tego ruchu jako ich przydomek. Między 1729 a 1735 rokiem Wesley nauczał na uniwersytecie w Oxfordzie. Następnie, w towarzystwie Karola jako sekretarza gubernatora Oglethorpa,