Epifaniczny tom 8 – rozdział 7 – str. 409
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – dok.
udał się do stanu Georgia jako misjonarz do Indian i pastor kolonistów; przebywał tam do roku 1738, z marnymi rezultatami, kończąc ten pobyt ucieczką do Anglii.
(31) 24 maja 1738 roku, na zebraniu w Londynie miało miejsce coś, co on nazwał swym „nawróceniem”. Po stwierdzeniu, że nastąpiło to w czasie nabożeństwa, na którym czytano wstęp Lutra do Listu do Rzymian, opisuje je następująco: „Około kwadransa przed dziewiątą [wieczorem], gdy on [Luter w swym wstępie] opisywał zmiany, jakich Bóg dokonuje w sercu przez wiarę w Chrystusa, odczułem w sercu silne ciepło; czułem, że jeśli chodzi o zbawienie, naprawdę pokładam nadzieję w Chrystusie, tylko w Chrystusie; dano mi zapewnienie, że On zgładził moje grzechy, nawet moje, i wybawił mnie spod prawa grzechu i śmierci”. Pan Lecky w następujący sposób podkreśla znaczenie tego wydarzenia: „Nie będzie przesadą stwierdzenie, że scena, która miała miejsce na skromnym spotkaniu w Aldersgate St., tworzy epokę w historii Anglii. Przekonanie, jakie wtedy zrodziło się w jednym z najpotężniejszych i najbardziej aktywnych intelektów Anglii, jest prawdziwym źródłem angielskiego metodyzmu” (Historia Anglii w XVIII wieku, tom 2, 588). Ta zmiana nastąpiła w Wesleyu dzięki braciom z Moraw. Sądzimy, że opisując to przeżycie, Wesley niewłaściwie zastosował słowo „nawrócenie” w używanym przez niego znaczeniu, ponieważ od wielu lat był już nie tylko usprawiedliwiony, lecz także poświęcony. Prawdziwym wyjaśnieniem tego przeżycia jest to, że było to ożywienie jego nowego stworzenia, co dało mu głębsze i bardziej zdecydowane przekonanie od tego, jakie kiedykolwiek wcześniej miał o swoim usprawiedliwieniu i nowym stworzeniu, które w nieożywionym stanie posiadał już od wielu lat. Jednak bez względu na to, jak to nazwiemy, począwszy od tej chwili Wesley wkroczył w nowy etap działalności, w którym pozostał przez niemal 53 lata, aż do kilku dni przed śmiercią, 2 marca 1791 roku.
(32) Początkowo głosił usprawiedliwienie i uświęcenie w doskonałej miłości w kościołach anglikańskich, jako wyświęcony