Epifaniczny tom 8 – rozdział 7 – str. 444
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – dok.
z Wielką Kompanią jako taką rozpoczęły się od 20 września 1914. Fakt, że działacze z Maluczkiego Stadka w dwunastu ruchach, w jakich uczestniczyli, są pokazani przez jeden, a nie dwanaście ołtarzy, chociaż w każdym ruchu składali się z różnych jednostek, jest typem jedności ich antytypów w ich poszczególnych dziełach. Natomiast pokazanie utracjuszy koron w dwunastu książętach, jako książąt dwunastu denominacji, przedstawia fakt, że antytypiczni książęta nie mieli jednego ducha, lecz nieco się nim różnili, tak jak różnią się ich odpowiednie denominacje.
(66) Następujące powtórzenie wcześniejszego wyjaśnienia pozwoli lepiej zrozumieć nasze komentarze na temat dwunastu ofiar całopalenia, ofiar za grzech i ofiar spokojnych. Wersety 15-17 pokazują ofiary ze zwierząt składane przez książąt w trzech postaciach: ofiar całopalenia, ofiar za grzech oraz ofiar spokojnych. Jak wykazał nasz drogi Pastor, ofiara całopalenia reprezentuje zamanifestowanie przyjęcia ofiary przez Jehowę; ofiara za grzech – pojednawczy charakter ofiary; natomiast ofiara spokojna – obowiązki przymierza, podejmowane i wykonywane przez ofiarę. Rozumiemy, że młody cielec w ofierze całopalenia przedstawia naszego Pana jako Tego, którego zasługa jest podstawą zamanifestowania przyjęcia ofiary; baran jest typem Kościoła jako tego, którego ofiara zawiera ofiarę utracjuszy koron przed rokiem 1917, i w ten sposób pozwala uwzględnić ofiarę utracjuszy koron jako część ich własnej; baranek reprezentuje zamanifestowanie przyjęcia utracjuszy koron przez Jehowę dzięki zasłudze Chrystusa oraz włączenie ich do ofiary Kościoła. Omawiając poszczególne ofiary książąt Wieku Ewangelii, w pierwszej części rozdziału IV wyjaśniliśmy antytypiczne znaczenie kozła jako ofiary za grzech (w. 16). Werset 17 wymienia dużo zwierząt składanych w ofierze spokojnej. Rozumiemy, że antytyp ten jest następujący: Dzięki zasłudze