Epifaniczny tom 8 – rozdział 7 – str. 452
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – dok.
do obecności Boga przy każdej okazji, która tego wymagała, tak w antytypie nasz Pan jest wielce zaszczycony stosowną antytypiczną prerogatywą. Ojciec oczywiście wielce zaszczycił i wyniósł Swego Syna w tym zarysie Jego urzędu, jako Odbierającego i Udzielającego prawdę w interesie Boskiego planu i ludu. Fakty te powinny napełnić nas wielkim zaufaniem do naszego Pana jako Wykonawcy i Rzecznika Boga, prowadzącego nas do niebiańskiego Kanaanu. Bóg i Mojżesz, prowadzący rozmowy na tematy osobiste oraz na temat celów Boga dla Izraela itp., są niezwykłym typem społeczności i współpracy Ojca i Syna w ich wszystkich osobistych sprawach oraz w sprawie Boskiego planu i ludu.
(74) Powyższe uwagi kończą nasze rozważania na temat 4Moj. 7, drugiego najdłuższego rozdziału Biblii. Z punktu widzenia swych antytypicznych nauk rozdział ten jest oczywiście bardzo niezwykły. Nasza rozbudowana analiza powinna wywyższyć Boga w naszym sercu i umyśle, ponieważ Jego cudowna mądrość przewidziała dwanaście głównych ruchów Maluczkiego Stadka między dwoma Żniwami oraz związki wodzów z utracjuszy koron z tymi ruchami, wraz z ich odnośnymi naukami. Słowa wersetu 89 są odpowiednim zakończeniem tego cudownego rozdziału, ponieważ pokazują one w antytypie, w jaki sposób nasz Pan otrzymywał od Ojca nauki, przy pomocy których przywódcy Maluczkiego Stadka rozpoczynali dwanaście ruchów. Pokazują też, w jaki sposób otrzymywał od Ojca odpowiednie nauki naprawiające, obalające i etyczne, których udzielał wodzom z utracjuszy koron do ich podobającej się Bogu służby na rzecz szafarskich nauk tych dwunastu ruchów. Ponadto, gdy zrozumiemy antytyp 4Moj. 8:1-4, okaże się, że wersety te powinny znajdować się w tym samym rozdziale razem z 4Moj. 7:89. Z punktu widzenia figury kapłańskiej 4Moj. 8:1-4 pokazuje bowiem, w jaki sposób biblijne informacje, udzielane przez Boga naszemu Panu jako Jego Wykonawcy w świątnicy najświętszej, są przekazywane