Epifaniczny tom 8 – rozdział 8 – str. 499
Oczyszczenie, poświęcenie i służba Lewitów Wieku Ewangelii
(3) ofiarę za grzech.Pierwszy cielec nie jest w tym wersecie nazywany ofiarą całopalną, ale jest tak nazwany w wersecie 12 . Zauważmy również, że drugi cielec nie jest nazywany ofiarą za występki, co oznaczałoby, że nasz Pan był grzesznikiem, lecz jest wyraźnie nazwany ofiarą za grzech. Na tej podstawie widzimy, że dotyczy on naszego Pana, w związku z Jego osobistą bezgrzeszną ofiarą, jako pierwszej ofiary za grzech w antytypicznym Dniu Pojednania. Pismo Święte zapewnia nas oczywiście, że jest On antytypicznym Cielcem (Żyd. 7:27; 10:5-9; 13:11, 12). Zatem odniesienie do cielca na ofiarę za grzech w wersecie 8 dotyczy śmierci naszego Pana jako ofiary za grzech (2Kor. 5:21, 18, 19; Rzym. 5:6, 8; 8:3; Żyd. 2:9; 9:28). Jak wiemy, bardzo umiejętnie zostało to nam przedstawione w pierwszej części IV rozdziału Cieni przybytku. Zwracamy więc uwagę, że w cielcu jako ofierze za grzech z wersetu 8 mamy odniesienie do śmierci Chrystusa jako ofiary za grzech. Zachowajmy tę myśl w pamięci, a gdy podamy inne wyjaśnienia, dowiedziemy, że tak właśnie jest.
(21) Werset 8 dodatkowo wprowadza cielca na ofiarę całopalną. Nie powinniśmy rozumieć, że przedstawia on kolejną ofiarę, jaką nasz Pan miał sam z Siebie złożyć. Złożył z Siebie jedną i tylko jedną ofiarę (Żyd. 7:27; 10:14; Rzym. 6:8,9), która w przeciwieństwie do typicznego cielca nie potrzebuje powtarzania. Jeśli więc ofiara całopalna nie jest typem kolejnej ofiary samego Siebie, jaką miał przynieść nasz Pan, co ona przedstawia? Odpowiadamy: zamanifestowanie przyjęcia ofiary naszego Pana przez Boga (T 72, ak. 3; 81, ak. 2). Skąd wiemy, że ofiara całopalna reprezentuje zamanifestowanie przez Boga przyjęcia ofiary? Ponieważ tylko z ofiarami całopalnymi Bóg kiedykolwiek łączył szczególny znak akceptacji, jak można zauważyć w przypadku ofiarowania przez Abrahama Izaaka jako ofiary całopalnej, której przyjęcie zostało zamanifestowane przez udzielenie przymierza potwierdzonego