Epifaniczny tom 8 – rozdział 8 – str. 540
Oczyszczenie, poświęcenie i służba Lewitów Wieku Ewangelii
ofiarował ich jako ofiarę obracania Panu lub przed Panem – oznacza poświęcenie ich w celu stałej służby dla Pana, w czasie której ich zdolności miały być maksymalnie podnoszone w służbie dla Pana i ku Jego chwale. Nie ma tutaj wzmianki o poleceniu postawienia ich przed zgromadzeniem Izraela (4 Moj. 16:9), ponieważ na ile to dotyczy pracy, jaka miała być dla niego wykonana, zawiera się ona w pozostałych dwóch poleceniach, a także dlatego, że nie mieli oni być poddani zgromadzeniu Izraela, tak jak byli poddani Bogu i kapłanom. Innymi słowy, ich służba Izraelowi polegała na służbie Bogu i kapłanom i jako taka nie była niezależną służbą dla zgromadzenia. Lewici stali się w pełni poświęconym pokoleniem dopiero po poświęceniu ich Panu i kapłaństwu Aaronowemu. Dopiero wtedy Lewici w typie mieli prawo wchodzić do przybytku i pełnić w nim służbę. W ten sposób Lewici zostali odłączeni od synów Izraela, jak opisują to wersety 6-13, i według wersetu 14 stali się Lewitami Pana.
(63) Typy wersetu 13 zawierają znamienne antytypy, które obecnie rozważymy. Tak jak gdzie indziej, w wersecie 13 Aaron reprezentuje naszego Pana jako Najwyższego Kapłana, a synowie Aarona – Kościół jako podkapłanów; natomiast Mojżesz, jak w pozostałej części tego rozdziału, przedstawia tutaj naszego Pana jako Wykonawcę Jehowy. Postawienie przez Mojżesza Lewitów przed Aaronem i jego synami jest więc typem naszego Pana jako Wykonawcy Jehowy, wprowadzającego na urząd Lewitów Wieku Ewangelii jako urzędowych sług Kapłaństwa Wieku Ewangelii – Głowy i Ciała. Oznacza to, że ich urząd miał służyć Kapłaństwu i że otrzymali oni ten urząd od Boga przez wykonawcze działania naszego Pana. Ich służba była pokazana (1) przez różne usługi Lewitów Gerszonitów. Jako Gerszonici Wieku Ewangelii mieli oni zatem służyć Jezusowi i Kościołowi: jako Libnici mieli doprowadzać grzeszników do pokuty i wiary w celu usprawiedliwienia, a jako Szimeici