Epifaniczny tom 8 – rozdział 9 – str. 605
Dwie paschy oraz słup obłoku i ognia
obchodzona w rocznicę śmierci naszego Baranka, tj. 14 Nisan (w.3). Jest to tym bardziej stosowne w antytypie, ponieważ cały Wiek Ewangelii jest antytypem nocy pierwotnej Paschy w Egipcie, natomiast coroczna Wieczerza Pańska jest antytypem corocznej Paschy.
(3) Coroczny baranek miał być zabijany w tym samym czasie – o 6 wieczorem, „między dwoma wieczorami” (w.3), tak jak pierwotny baranek (2 Moj. 12:6). Sugeruje to myśl, że Wieczerza Pańska po raz pierwszy miała być obchodzona w tym samym dniu, w którym miał umrzeć nasz Pan, co jest podkreślane w Piśmie Świętym przez opisy Mateusza, Marka, Łukasza i Pawła (1Kor. 11:23). Nacisk kładziony na dokładną datę (w.3) odnośnie czasu obchodzenia corocznego typu ma na celu podkreślenie faktu, że antytyp miał być obchodzony każdego roku. Polecenie obchodzenia typicznej Paschy zgodnie z jej wszystkimi obrzędami (chok, dosłownie: statutami – A.R.V., co wskazuje na jej odnośne praktyki) oraz zgodnie z jej wszystkimi ceremoniami (mishpat, dosłownie: sądami, przepisami – A.R.V., co wskazuje na jej odnośne nauki) jest typem polecenia Pana w czasie Wieku Ewangelii, by obchodzić Wieczerzę Pańską zgodnie z praktykami, jakie Jezus podał przy jej pierwotnym ustanowieniu, oraz zgodnie z doktrynami, które tam przedstawił i które następnie zostały przez Niego rozwinięte za pośrednictwem Apostołów. Antytypiczne statuty (tutaj błędnie przetłumaczone jako obrzędy) wymagały: przaśnego chleba i wina zamiast typicznego baranka (Mat. 26:26-28; Mar. 14:22-24; Łuk. 22:19,20; 1Kor. 11:23-25); corocznego obchodzenia w tym samym dniu miesiąca (i to jako wieczerzy, wieczorem) jak w typie (1Kor. 11:25); uprzedniego usunięcia antytypicznego kwasu w każdym roku (1Kor. 5:7,8; 11:28), tak jak typiczną ucztę poprzedzało oczyszczenie z typicznego kwasu (2Moj. 13:7); spożywania wśród srogich doświadczeń (Mat. 26:31; 1Kor. 11:31,32),