Epifaniczny tom 8 – rozdział 9 – str. 610
Dwie paschy oraz słup obłoku i ognia
rozmyślający w Nim nad Pismem Świętym, otworzył przed Jego umysłem (jak dowodzą Jego doświadczenia związane ze Słowem, np. w Psalm 119) myśl, że Chrystus jako nowe stworzenie musi ofiarować Swe człowieczeństwo, jako antytypiczny Baranek i Cielec, by zadośćuczynić Boskiej sprawiedliwości za grzech świata, jeśli ma stać się On jego Wyzwolicielem spod klątwy. Gdy uzyskał obszerny i jasny pogląd na Swe własne miejsce w planie, duch Pana niewątpliwie otworzył Jego oczy zrozumienia na Kościół, współcierpiący i współpanujący z Nim, jako drugi wielki zarys planu. Tak jak w lustrze Słowa Bożego zobaczył odbicie Samego Siebie, tak podobnie w tym Słowie zobaczył Kościół, przedstawiony wraz z Nim jako tajemnicę zakrytą od wieków i pokoleń, wówczas objawioną Jemu, pierwszemu ze świętych pod względem czasu i rangi. Gdy w Swym umyśle ujrzał pozostały rodzaj Adama i gdy zwracał się do tego Słowa, w Jego umyśle pojawiło się pytanie: co ten plan przewiduje dla nich? Duch otworzył przed Nim Pisma ukazujące nadzieję tysiącletniej restytucji jako dział przygotowany dla nich przez Jehowę. Wraz z tym stały się dla Niego jasne trzy wielkie zarysy planu: Chrystus, Kościół i świat. Po tych wyjaśnieniach jesteśmy przygotowani przyjrzeć się szczegółom wersetów 6-11. Widząc nieczysty i potępiony rodzaj ludzki, stojący przed oczami Jego umysłu, był On antytypem Mojżesza i Aarona, patrzących na stojących przed nimi nieczystych ludzi.
(7) To właśnie ten problem z nieczystymi nasuwa nam myśl, że pierwsza coroczna Pascha nie była typem wyłącznie Wieczerzy Pańskiej. Pan użył jej do pokazania prawdziwej i symbolicznej antytypicznej Paschy, czego dowiodą kolejne rozważania. Tak jak nieczystość tych ludzi (w. 6) nie pozwalała im uczestniczyć w święcie Paschy tamtego 14 Nisan, tak niepoświęceni nie mogą mieć udziału w prawdziwym antytypicznym Baranku w czasie antytypicznego 14 Nisan, Wieku Ewangelii. Ich podejście (w. 6) do Mojżesza i Aarona reprezentuj