Epifaniczny tom 8 – rozdział 9 – str. 645
Dwie paschy oraz słup obłoku i ognia
dobrze będzie, jeśli będziemy gotowi iść naprzód po dłuższym czy nawet najdłuższym doświadczeniu (w. 19, 20). Po drugie, dobrze będzie dla nas, jeśli po próbie w czasie nocy (doświadczeniu wytrwałości w Epifanii, w związku ze Starym Testamentem) będziemy gotowi iść do przodu, wraz z postępującym słupem, tak jak dobrze było dla nas, gdy po próbie w czasie dnia (doświadczeniu wytrwałości w Paruzji, w związku z Nowym Testamentem) byliśmy gotowi iść naprzód w nowym kierunku, wraz z postępującym słupem (w. 21).
(37) Jak można zauważyć, wersety 19, 20 nie mówią jednoznacznie, przez ile dni słup pozostawał nad przybytkiem. Werset 19 w przybliżeniu podaje okres wielu dni, a werset 20 – kilku dni. Dlatego myśli tych wersetów zastosowaliśmy jako ogólny typ długich i krótkich prób ludu Pana. Werset 21 precyzyjnie mówi jednak o postoju słupa przez jeden dzień i jedną noc. Odnieśliśmy to kolejno do doświadczeń Paruzji i Epifanii, tak jak mają one też zastosowanie do doświadczeń Żydowskiego Żniwa lub tych z okresu między Żniwami. Werset 22 ponownie podaje konkretne okresy: dwa dni, miesiąc i rok. Rozumiemy, że te dwa dni przedstawiają obydwa Żniwa z następującymi po nich nocami – cały Wiek Ewangelii, a oczekiwanie przez Izraelitów reprezentuje wspólne doświadczenia wytrwałości ze strony Kościoła w czasie obydwu Żniw i w następujących po nich nocach, tj. w czasie całego Wieku Ewangelii. 1Kor. 10:6-14 to fragment pokazujący pewne ciężkie doświadczenia, wspólne dla ludu Pana żyjącego w tych dwóch okresach, „na których końce wieków przyszły” (1Kor 10:11). Żyd. 3:2-4:11 pokazuje to na okres między Żniwami oraz miniatury Wieku Ewangelii w Epifanii. Okres podany jako miesięczny postój słupa nad przybytkiem oraz czas obozowania przez Izraelitów wydaje się przedstawiać doświadczenia prób, cierpień i prześladowań, którym poddawane jest dwanaście łask Kościoła (Obj. 21:19, 20), przy czym próbowanie każdej z nich ma miejsce w odpowiednim symbolicznym miesiącu.