Epifaniczny tom 8 – rozdział 9 – str. 646
Dwie paschy oraz słup obłoku i ognia
Mamy też podobną sugestię w odniesieniu do rozwijania tych dwunastu łask przez świat (Obj. 22:2). Gdy werset 22 podaje rok jako czas obozowania, wydaje się przedstawiać fakt, że niektóre doświadczenia wytrwałości trwają przez cały Wiek Ewangelii, bez względu na jego okresy. Na przykład opozycja ze strony świata, nominalnego ludu Bożego, a szczególnie ze strony tajemnicy nieprawości, która zaczęła działać w czasie Żydowskiego Żniwa i wciąż trwa. Obozowanie Izraelitów w czasie tych okresów (w. 22) sugeruje lekcję, by pozostawać w takich próbach aż do końca, a powstrzymywanie się przez nich od maszerowania w tym czasie (w. 22) – by nie uciekać od naszych nieprzyjemnych doświadczeń, ponieważ to na pewno wyprowadzi nas z grona ludu Bożego; powinniśmy trwać w nich wiernie z Bogiem, znosząc je wytrwale aż do końca. Werset 23 powtarza słowa wersetów 18, 19, dodając informację, że rozkazy Pana pod tym względem były przez Niego podawane za pośrednictwem Mojżesza, co jest typem faktu, że Jehowa kieruje naszymi wszystkimi doświadczeniami – tymi rozwijającymi i tymi dotyczącymi wytrwałości, co czyni za pośrednictwem naszego Pana Jezusa, który jest zarówno Interpretatorem, jak i Wykonawcą wszystkich Boskich planów i zamierzeń – tak w ich zarysach ogólnych, jak i szczegółach, a to dlatego, że wszystkie rzeczy są z Ojca i przez Syna (1Kor. 8:6).